امام علی (ع) در نهج البلاغه می فرمایند:

« وقدغودر فی محله الاموات رهینا وفی ضیق المضجع وحیدا قد هتکت الهوام جلدته و ابلت النواهک جدته وعفت العواصف جلدته و ابلت النوهک جدته و عفت العواصف اثاره ... و صارت الاجساد شحبه بعد بضّتها و العظام نخره بعد قوّتها و الارواح مرتهنه بثقل اعبائها موقنه بغیب انبائها لا تستزاد من صالحعملها و لا تستعتب من سیّیء زللها »

او را در سرزمین مردگان می گذارند ،او در تنگنای قبر تنها خواهد ماند ، حشرات پوستش رامی شکافندو خاک ، بدنش را می پوساند. تندباد های سخت آثارش را نابود می کند ... بدن پس از آن